Ano ang ibig sabihin ng pagiging maganda sa Middle Ages? Ano ang pagkakapareho ng mga kuwadro na gawa ni Rubens at mga kontemporaryong plus size na modelo? Sa anong punto ng kasaysayan ng tao inilagay ang kanilang mga kababaihan hindi sa kagandahan, ngunit sa kalayaan? Si Anastasia Postrigai, kritiko sa sining, tagapagtatag ng @op_pop_art School of Popular Art at may-akda ng librong Falling in Love with Art: Mula sa Rembrandt hanggang kay Andy Warhol, ay sasagutin ang mga katanungang ito sa kanyang regular na haligi para sa bazaar.ru. Kasama ang aming kolumnista, sinusubukan naming subaybayan, sa pamamagitan ng mga iconic na gawa ng mga sikat na artista, kung paano nagbago ang mga ideyal ng hitsura ng babae sa mahabang mga siglo ng huling milenyo.
XV siglo
Sa malalayong Edad Medya, ang katawan ay napansin bilang isang kaso para sa kaluluwa, at ito ay itinuring na kasalanan upang maipakita ang kagandahan ng kasong ito. Sa ilalim ng siksik, mahigpit na nakasara na damit, mahirap makita kung paano nakatiklop ang iyong pinili. Ngunit ito, gayunpaman, ay hindi mahalaga: ang pangunahing sukatan ng kagandahan ay … ang balat! Ang mga kakila-kilabot na sakit ay nag-iwan ng mga mantsa hindi lamang sa kanya, kundi pati na rin sa hinaharap ng babae. Samakatuwid, uminom sila ng tubig, tulad ng sinasabi nila, mula sa mukha - mas mabuti na malinis, hindi nagalaw ng lahat ng uri ng mga impeksyong medieval. At ang punto dito ay hindi sa lahat ng mga aesthetics: ito ay kung paano kinakalkula ng mga kalalakihan ang mga batang babae na maaaring manganak ng malusog na mga tagapagmana.
XVI siglo
Sa panahon ng Renaissance, lahat ng bagay na mukhang malusog ay itinuturing na perpekto. Samakatuwid, ang mga kagandahan ay hindi payat at hindi mataba, ngunit palaging may sloping balikat at isang bahagyang kapansin-pansin na tummy. Ang fashion para sa magaan na balat ay hindi nawala kahit saan: ngayon ang pangunahing kaaway ng babaeng kagandahan ay idineklarang tan - isang tanda ng hindi mabuting pinagmulan. Ang mga mahilig sa pagsipsip ng araw ay nanganganib hindi lamang sa kanilang hitsura at mga inaasahang pag-aasawa, kundi pati na rin sa kanilang buhay: ang mga pampaganda na ginamit natin noon ay wala, at lahat ng maaaring magpapaputi sa balat ay naglalaman ng nakamamatay na tingga.
Ika-17 siglo
Pagsapit ng ika-17 siglo, ang mga ideyal ng kagandahan ay umabot na sa laki ng laki. Ang dakilang Rubens, tila, ay hindi kailanman nagpinta ng isang solong payat na babae sa kanyang buong karera - at hanggang ngayon tinatawag naming "Rubensian" ang mga puffy na kagandahan. Ito ay dapat na isang magandang panahon kapag ang cellulite ay hindi isang dahilan para sa pagkondena at malupit na mga biro, ngunit isang tanda ng isang "mabusog na pagkain" na buhay at kagandahan.
XVIII siglo
100 taon pagkatapos ng Rubens, nagpasya ang mga kababaihan na walang mas maganda kaysa sa kabataan na may kulay-rosas na pisngi, manipis na baywang at maliit na mga binti. Samakatuwid, ang pamumula, masikip na mga corset at sapatos na may hubog na takong ay umakyat sa naka-istilong pedestal. Ang mga outfits ay nagsimulang maging katulad ng mga cake na may whipped cream at cream roses, at ang mga totoong coquette ay nakatago sa likod ng sadyang palamuti na ito - para sa kanila na "natural" ay magkasingkahulugan ng salitang "pangit".
Maagang ika-19 na siglo
Gayunpaman, sa pagsisimula ng ika-18 at ika-19 na siglo, isang bagay na kakaiba ang nangyari: biglang inabandona ng mga kababaihan ang dating kinakailangan, ngunit sa katunayan ganap na hindi makatao na item sa wardrobe - isang corset. Ang mga kababaihan ng fashion ay binigyang inspirasyon ng mga ideyal ng Antiquity, at ang mga sinaunang ginang ay hindi maisip na ang mga damit ay maaaring walang awa na pigain ang kanilang mga tadyang - ito ay hindi likas! Samakatuwid, ang mga kapanahon ni Napoleon Bonaparte ay may kamangha-manghang karangalan: umibig sila sa mga kagandahan na malaya sa yakap na bakal ng fashion.
Ngunit maraming taon na ang lumipas - at ang fashion ay nagwagi ng karapatan nitong gawin ang anumang nais nito sa silweta ng isang babae - kahit na sa paunang data.
Ika-19 na siglo
Sa panahon ng artist na si Karl Bryullov, ang mga romantikong kalikasan ay itinuturing na unang mga kagandahan. Palagi silang nagsusuot ng isang corset, sensally bared ang kanilang mga balikat at kulutin ang mga mapaglarong kulot sa kanilang mga templo, at sa mga bola ay pinapasok nila nang mahina ang kanilang sarili, na inilalagay ang isang mapangarapin na hitsura at pagbaril ng masiglang sulyap sa mga guwapong ginoo.
Maagang ika-20 siglo
Sa perpektong babaeng silweta noong unang bahagi ng ika-20 siglo, nahulaan ang mga linya na, makalipas ang kalahating daang siglo, ay magiging tampok ni Marilyn Monroe: isang kamangha-manghang bust, manipis na baywang, makahulugan na balakang - isang tiket sa mga ranggo ng mga kagandahan. Ito ay isang oras ng matinding pagkababae, kung saan dumating ang pag-unlad. At habang ang mga kababaihan ay inilalagay muli ang mga corset, isang napaka-talento na tao ang nakilala kung paano mapupuksa ang pahirap na ito mula sa bapor ng modernidad. Ang lalaki ay taga-disenyo ng fashion na si Paul Poiret, at ipinakita niya sa mundo na ang mga damit ng kababaihan ay maaaring putulin sa parehong paraan tulad ng mga kamiseta ng mga lalaki - maluwag at ayon sa isang natural na pigura.
XX siglo
Ang mga ideya ni Poiret ay kinuha ng maelstrom ng kasaysayan: ang Unang Digmaang Pandaigdig ay nakalimutan ng mga kababaihan ang tungkol sa kagandahan at naaalala ang tungkol sa kaginhawaan. Ngunit ang digmaan ay natapos na, at hindi ko nais na bumalik sa dating mga mithiin. Ang panahon ng "The Great Gatsby" ay nagbigay sa amin ng isang bagong uri ng pagkababae: boyishly pilyo, maliwanag, libre. Ang mga batang babae ng flapper ay pinutol ang kanilang buhok, mabilis na gumalaw, mabuhay nang mabilis.
Ngunit ang ideal na ito ay naging huling malaking barya sa piggy bank ng mga pamantayan sa kagandahan: sa nakaraang daang taon, walang bago ang naimbento sa mga kinakailangan para sa hitsura ng babae. Si Marilyn Monroe ay maituturing na isang kagandahan, at sa simula ng ika-20 siglo, si Edie Sedgwick, ang muse ni Andy Warhol, ay magiging perpektong pangunahing tauhang babae ng Fitzgerald, at ang mga modernong modelo ng plus-size ay humihingi lamang ng mga pinta ni Rubens. Tila sinusubukan ng kasaysayan na pahiwatig sa amin: hindi mo maaaring makasabay sa perpekto, at sa matalim na pagliko ay maaari mong makaligtaan ang pangunahing bagay - ang iyong sarili at ang iyong natatanging kagandahan.
