Maraming kababaihan ang gumugugol ng pinakamasamang sandali ng kanilang buhay sa angkop na silid kapag pumipili ng isang damit na panligo. Minsan tila ang bagay na ito ay nilikha upang maging sanhi ng mga kumplikado.
At kung hindi mga kumplikado, pagkatapos ay isang pagbabago sa kung paano ka maramdaman ng iba, sigurado. Sa isang eksperimento, ang mga paksa ay ipinakita sa isang litrato ng isang batang babae. Kalahati ng mga kalahok ang nakakita lamang sa kanyang mukha, ang iba pang kalahati ay nakita ang kanyang mukha at itaas na katawan na nakasuot ng isang swimsuit. Ang pagtingin sa hubad na laman ay sapat upang hatulan ang modelo bilang isang taong nangangailangan ng kasiyahan (at hindi bilang isang moral na tao, na itinuring siya ng unang pangkat).
Sa isa pang eksperimento, tiningnan ng mga kalalakihan ang mga larawan ng mga batang babae na naka-bikini. At sa kanilang utak ang lugar na iyon ay pinapagana, na responsable para sa paggamit ng mga bagay, at hindi para sa dayalogo sa isang tao. Sa madaling salita, ang isang swimsuit ay tumutukoy sa isang babae, na ginagawang isang paraan upang masiyahan ang mga sekswal na pagnanasa. Tila, nang hindi mo namamalayang nararamdaman ito, nahihiya ka kapag nakikipag-chat sa beach kasama ang isang bihis na lalaki.
At isa pang pag-aaral ang nagpakita na ang isang swimsuit ay negatibong nakakaapekto sa pagpapahalaga sa sarili: bago ang panahon ng pagligo, ang mga kababaihan ay mas nasiyahan sa kanilang mga katawan kaysa sa ibang mga buwan ng taon. Totoo, ang swimsuit ay naging napakalinaw kamakailan - isang maliit na higit sa 50 taon na ang nakalilipas.
Ang paglitaw ng damit para sa paggamot sa tubig
Mula nang magsimula ang ika-18 siglo, ang pagligo ay umunlad sa isang malusog na pamamaraan. Ngunit upang makuha ito, kailangang mapagtagumpayan ng mga kababaihan ang maraming mga paghihirap. Hindi nila kayang pumasok sa tubig at hindi masira ang kanilang reputasyon. Upang maiwasan ang mga tagalabas na makakita ng isang ginang mula sa mataas na lipunan na lumalangoy, naimbento ang mga espesyal na paliligo.
Ang booth ay dinala sa dagat o lawa, ang babae ay nagbago ng mahabang damit (sa mga gilid kung saan nakakabit ang mga timbang upang ang hem ay hindi tumaas sa ibabaw ng tubig) at bumaba sa hagdan upang gumala sa tubig.
Ang sitwasyon ay hindi nagbago nang malaki hanggang sa simula ng ika-20 siglo: ang mga kababaihan ay nagsusuot ng mga damit at pantaloon, na pinaikling sa paglipas ng panahon, ngunit hindi pa rin nagpakita ng labis na katawan. Napapansin na sa magkakahiwalay na mga beach, ang mga kababaihan sa anumang kaso ay lumangoy sa buong uniporme, habang ang mga kalalakihan ay lumangoy na hubad.
Ang mga unang pagbabago sa fashion sa beach
Marahil ay nagpatuloy kaming lumangoy sa mga damit na sako o pampitis, kung hindi para sa matapang na babae na si Annette Kellerman. Siya ay isang manlalangoy, lumahok sa isang palabas at nakakuha ng isang masikip na isang piraso na swimsuit. Noong 1907 siya ay naaresto dito dahil sa kalaswaan. Ngunit hindi nito napigilan si Annette - nagpatuloy siyang labanan para sa mga karapatan ng mga kababaihan na lumangoy sa mga kumportableng damit.
Ang tagumpay ay naganap noong 1920s. Nagsimulang pumunta ang mga kababaihan sa beach na nakasuot ng damit na bumukas ang kanilang balakang! Totoo, ang pagiging mahinhin ay nanatiling isang priyoridad: ang mga espesyal na "moral na yunit" ay nakatiyak na ang laylayan ng mga damit ay hindi mas mataas sa 15 cm mula sa tuhod. At upang ganap na mapanatili ang kalinisan, ang mga maliit na apron ay tinahi sa harap, na sumasakop sa malapit na lugar.
Ang swimsuit, tulad ng alam natin, ay lumitaw noong 30s ng huling siglo. Kung magsuot ka ng isang modelo mula sa oras na iyon, malamang na hindi ka maging sanhi ng pagkabigla at gulat sa beach. Noong 1940s, madalas gumawa ang Hollywood ng mga pelikula tungkol sa mga naka-synchronize na manlalangoy. Upang paliitin ang kanilang pigura, ang damit na panlangoy ay ginawang isang corset. Sa form na ito, nanatili itong tanyag sa loob ng dalawang dekada.
Maximum na pagiging bukas
Ang bikini ay nilikha noong 1946 (upang ipakita ang mga ito sa publiko, ang imbentor na si Louis Rear, ayon sa tsismis, ay kailangang kumuha ng isang stripper dahil tumanggi ang mga propesyonal na modelo). Ang mga bikini ay nagsimulang magsuot lamang noong dekada 60 - at pagkatapos ay salamat sa dalawang mga kaganapan.
Una, sinuot sila ni Brigitte Bardot. Pangalawa, literal silang kinanta ni Brian Hyland sa isang nakakatawang kanta tungkol sa isang batang babae na napahiya sa pamamagitan ng suot ng isang maliit na dilaw na swimsuit na may mga tuldok ng polka. At bagaman sa panghuli ay nagtalo ang mang-aawit na ang pangunahing tauhang babae ng kanyang kanta ay halos hindi magsuot ng bagay na ito sa pangalawang pagkakataon, nakamit ang kabaligtaran na epekto: lahat ay nagnanais ng bikini!
Pagkalipas ng kaunti, lumitaw ang iskandalo na monokini - isang pagpipilian na magbubukas sa dibdib. Bagaman maaari mong makita ang mga matatandang babaeng Aleman na nag-iisa sa sunud-sunuran sa mga beach, ang modelo ay hindi nakakuha ng katanyagan alinman sa matapang na 70 o ngayon. Ang susunod na yugto sa ebolusyon ng kasuotan na ito ay ang dekada 80 kasama ang kanilang kulto ng atletikong katawan.
Tiyak na naaalala mo sa sobrang takot ang malaking mga ginupit para sa mga binti, na halos umabot sa baywang. Ang mga nasabing paglangoy ay napunta lamang sa ilang mga supermodel at heroine ng pelikulang "Rescuers Malibu", kaya't mabilis silang umalis sa mga lugar sa baybayin at mga screen ng TV.
Simula noon, isang kompromiso ang naabot sa mundo ng kasuotang panlangoy: lahat ng mga pagpipilian ay posible, kabilang ang Muslim burkini, na nag-iiwan lamang ng mga kamay, paa at isang maliit na bintana para mabuksan ang mukha.
Sa kalagayan ng pagiging positibo ng katawan, ang mga modernong kababaihan ay mas mababa at hindi gaanong nahihiya sa kanilang mga katawan at, marahil, ay titigil sa lalong madaling panahon sa paghahanda upang pumunta sa beach bilang isang pagsubok, na kung saan kailangan mong magsikap sa gym.
